Sanırdım

Bilinmez bir telaşla kendine masum duvarlar ören çocuk

Nereye baksam her yere dağılan derin hissizlik

Geçiyor günler; çok üzgünüm…

 Bilmiyorum nasıl biter bu hayat

Nasıl sonlanır bu güzel gerçekler.

Oysa ölüm, balkonda tek başına oturur ağlardı

Bende şimdi nereye ağlasam, o.

 Güllerim soldu, Vazo kırıldı

Güller solduktan sonra vazoya ne ihtiyaç olacaktı ki

İşte her şey geç kalınmışlıktan.

Gül gibi geçinmek varken acı içimize geçti.

Sanırdım her şey bir bıçak ucu gibi, uyandığım gecelerin hasreti

Kimi zaman bir yasemin kokusu gibi gelirdi.

Bazı zamanlar, Bazı dakikalar ‘yalanım yok seni özledim’ derdi.

Şimdi içimin boşluklarında bir başak;
Oradan oraya yalnız başına savruluyor.