Cümleler çocuktur,utanır

Güzel cümleler, kör kuyu olmuş insana söylenmez çocuk

Cümleler de çocuktur, utanır.

Ağlar kaybolan anılar,sana kızar

Karanlıkta, kavlamış boyalarını sil

Üşüdüğümüz yerden devam edelim,

Mum yak hadi bir, iki

Yokluğundan kalan bir duvar

Ellerim de erir kar gibi.

Duvar, sığındığın duvar görmezsin bakıp gözlerine ağlar.

Mum dışarıdan alev, sorsan içi buz tutmuş yanardağ.

Rengin solmuş tonusun, kırmızının hüzünlü teni

 Mum, öyle yanmıştır ki

Sen sadece yanmasına tanıklık ettin.

Oysa her şeye tanıklık etmez miyiz, yüksekler de konuşurken?

Çöl olmuş gökyüzüne bakıp

Sessiz ağladığın geceler de

Pamuk değil,yük doludur yastığın içi.

Fark etmeyiz.

Yastık,  nefessiz kalır düşünceler yüzünden.

Yatak,kırılgandır ölmüş bedenin ağırlığını taşıyamayacak kadar.

Etrafında her ne varsa, göstermek ister asıl yaşananı.

Anlam, dışarı da elini kolunu sallamaz çocuk

Perdeleri çeker  ve öyle bak der.

Zaman değildir korkusuz

Çırpınır yanından ayrılmak için

Zaman, üzüldüğünde kendine kızar

Anılar, sancılanır seni tekrar doğurmak için

Ruhunun yalnız tarafı  geriye yarım 

Yarım aşktan sayıklar.

Acıydı adın, 

Adım, susturur sancıları adım adım.

Yürek konuşur, dil yorgun hissettiğinde

birer birer veda eder göz kapakların geceye

Ve o an hiç bir melek kalmamıştır yeryüzünde

Kanatları kırıldığı için.